چاپ کردن این صفحه
شنبه, 18 دی 1400 10:51

آیین نامه اجرایی بند س ماده ۱۴ قانون مدیریت بحران کشور

نوشته شده توسط
آیین نامه اجرایی بند س ماده ۱۴ قانون مدیریت بحران کشور
تصویبنامه مصوب جلسه مورخ ۱۴۰۰/۰۹/۲۴ هیات وزیران درخصوص "آیین نامه اجرایی بند س ماده ۱۴ قانون مدیریت بحران کشور" طی نامه شماره ۱۱۶۳۲۷ مورخ ۱۴۰۰/۰۹/۲۹ توسط معاون اول رییس جمهور ابلاغ شد.
آیین‌نامه اجرایی بند (س) ماده (۱۴) قانون مدیریت بحران کشور
ماده ۱- در این آیین‌نامه اصطلاحات زیر در معانی مشروح مربوط به کار می‌روند:
۱- سازمان: سازمان مديريت بحران كشور.
۲- قانون: قانون مديريت بحران كشور – مصوب ۱۳۹۸-.
۳- دستگاه‌های اجرایی: دستگاه‌های موضوع ماده (۲) قانون.
۴- دستگاه مسئول: دستگاهی که در ارتباط با فعالیت مورد نظر دارای وظایف قانونی است.
۵- دستگاه همکار: دستگاهی که در چهارچوب اختیارات قانونی خود و با توجه به ظرفیت­های اجرایی با هماهنگی دستگاه مسئول، عهده‌دار بخشی از وظایف و پاسخگوی مسئولیت محول‌شده می­باشد. سازوکار همکاری بر اساس توافق میان دستگاه مسئول و همکار تعیین می‎گردد.
۶- مواد خطرناک: کلیه مواد با ماهيت شيميايي، زیستی (بیولوژیک)، پرتوزا و انفجاری و با منشأ طبيعي يا مصنوعي كه به ‌صورت مايع، جامد و گاز در محيط وجود دارند و در صورت
عدم مدیریت صحیح و عدم رعایت ایمنی در زمان تولید، حمل ‌و نقل، بارگیری، نگهداری، تخليه و مصرف یا امحا می‌توانند باعث انفجار، آتش‌سوزی، خرابی تجهیزات، مسمومیت، سوختگی، دریافت تشعشع، بیماری و مرگ انسان یا حیوان و اثرات زيان‌بار بر روی گیاهان و محیط‌زیست گردند.
مواد خطرناک بر اساس خصوصيات خود در نه گروه به شرح زیر طبقه‌بندی می‌شوند:
الف- گروه اول: مواد منفجره.
ب- گروه دوم: گازها.
پ- گروه سوم: مايعات قابل اشتعال.
ت- گروه چهارم: جامدات قابل اشتعال.
ث- گروه پنجم: اكسيدكننده‌ها و پراکسیدهای آلی.
ج- گروه ششم: مواد سمي و عفونی.
چ-گروه هفتم: مواد پرتوزا.
ح- گروه هشتم: مواد خورنده.
خ- گروه نهم: سایر مواد خطرناک.
7- شماره شناسایی بین‌المللی ماده (عدد UN):  ماره‌ای که بر اساس
تفاهم­نامه­ (پروتکل­)‌های شماره­گذاری کارگروه تخصصی حمل ­و ­نقل کالاهای خطرناک ملل متحد به ‌صورت عدد چهار رقمی برای شناسایی مواد خطرناک تعیین شده است.
۸- شماره کملر: شماره‌ای که به ‌صورت دو یا سه رقم و یک حرف، بیانگر میزان آسیب­رسانی ماده خطرناک است و در ردیف شماره­های مربوط به اقدامات اضطراری می‌باشد و بر روی حامل­های استاندارد مواد خطرناک درج می­گردد.
۹- لوزی خطر: نمادی بین­المللی مشتمل بر چهار رنگ قراردادی و در ردیف شماره­های مربوط به اقدامات اضطراری که شدت احتمالی مخاطرات بهداشتی (آبی)، قابلیت اشتعال (قرمز)، واکنش‌پذیری (زرد) و خطرات خاص (سفید) ناشی از مواد خطرناک را بر حسب درجه خطرزایی (از درجه صفر تا درجه چهار در هر بخش) نشان ­می­دهد. از این لوزی برای شناسایی خطرات مربوط به یک ماده خطرناک استفاده می­شود تا عوامل دست­اندرکار استفاده از این مواد با آگاهی از نوع مخاطره مربوط، دچار صدمه و آسیب نشوند.
۱۰- برگه اطلاعات ایمنی ماده خطرناک: برگه­ای شامل (۱۶) مورد اطلاعات اساسی مواد شیمیایی که مشخصات کلی ماده و خلاصه­ای از مهم‌ترین خطرات بهداشتی، ایمنی، محیط­زیستی آن را به همراه اقدامات پیشگیرانه و حفاظتی، واکنش در شرایط اضطراری، حوادث مواد خطرناک نظیر انفجار، آتش­سوزی، تماس پوستی، مواجهه تنفسی یا گوارشی، نشت، ریزش، رهاشدن در محیط، خطرات پرتوگیری و پخش مواد پرتوزا و مانند آن در مراحل مختلف نگهداری، حمل، انبارداری، جابه‌جایی و مصرف مواد خطرناک مشخص می­کند و باید توسط تولیدکننده یا متصدی کالا تهیه و ارایه شود.
۱۱- حد مجاز مواجهه شغلی: حدود تماس شغلی کارکنان با آلاینده­های محیط کار و عوامل  زیان­آور محیط کار می­باشد. مقادیر و غلظت­های مجاز مواجهه با عوامل شیمیایی در سه گروه متوسط وزنی زمانی (OEL-TWA)، حد مواجهه شغلی کوتاه­مدت (OEL- STEL) و حدمجاز مواجهه سقفی(OEL-C) توسط مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تعیین و ابلاغ می­گردد.
۱۲- آرایه (ماتریس) سازگاری یا تجانس شیمیایی: به ميزان ثبات و پایداری یک
ماده خطرناک در هنگام ترکیب یا هم‌جواری با ماده دیگر اطلاق مي‌گردد. بر این اساس، نحوه قرارگیری و چینش مواد شیمیایی در کنار هم که در زمان بارگیری، تخلیه و قرارگیری در انبار، اهمیت ویژه‌ای می‌یابند، در آرایه (ماتریس) سازگاری یا تجانس شیمیایی بیان می­گردد.
 ۱۳- تأسیسات مواد خطرناك: هرگونه تأسیسات صنعتی و فراورشی شامل کلیه شرکت‌ها، سازمان‌ها، کارخانه‌ها، مؤسسات اعم از دولتی و غیردولتی كه حسب ماهيت ذاتي، يكي از نه گروه مواد خطرناک را در حجم عمده توليد، مصرف، منتقل، ذخيره و بارگيري می‌نمایند.
۱۴- مسئول تأسیسات: بالاترين مقام اجرايي كه مسئوليت مديريت ایمنی عمليات و نگهداري تأسیسات مواد خطرناک را بر عهده دارد.
۱۵- متصدي كالا: صاحبان مشاغل، اصناف و كارگاه­هاي مرتبط با توليد، فروش، واردات و صادرات مواد خطرناك که ملزم به دریافت پروانه تخصصی و فنی از وزارت صنعت، معدن و تجارت، مطابق ماده (۱۳) قانون نظام صنفی کشور – مصوب ۱۳۸۲- هستندو این مواد را تولید، مصرف، توزیع و نگهداری می­نمایند.
۱۶- متصدي حمل­ و نقل: كليه سازمان­ها، شركت­ها، مؤسسات حمل­ و نقل، سازمان­ها، کارخانه‌ها و مانند آنها اعم از دولتي و غيردولتي كه به حمل­و­نقل محموله­های خطرناك (تولیدات یا مواد اولیه) مبادرت مي­ورزند و دارای پروانه فعالیت معتبر از وزارت راه و شهرسازی می­باشند.
۱۷- سامانه ملی مواد خطرناک: سامانه جامع رهگیری، پایش و مدیریت خطرپذیری
مواد خطرناک کشور که اطلاعات کلیه مواد خطرناک در آن بارگذاری و به‌روزرسانی می‌شود.
 ۱۸- گواهی‌نامه ایمنی: گواهی‌نامه قابل صدور توسط مراجع حقوقي ذي­صلاح و یا دستگاه اجرایی متولی كه در آن صحت رعایت موارد ایمنی در حمل ‌و نقل، نگهداری، تولید و مصرف مواد خطرناک توسط مسئول ایمنی مرتبط با هر نوع از مواد مورد بازرسی و ارزیابی قرار می­گیرد.
۱۹- واحد/اداره/سازمان آتش­نشانی: منظور از واحد، بخش آتش‌نشانی تخصصی مربوط به دستگاه­های اجرایی، منظور از اداره، اداره آتش­نشانی مستقر در شهرها (زیر نظر شهرداری) و منظور از سازمان، سازمان آتش­نشانی مستقر در تهران (زیر نظر شهرداری) می­باشد.
۲۰- پسماند: مواد جامد، مايع و گاز (غير از فاضلاب) كه به ‌طور مستقيم يا غيرمستقيم حاصل از فعاليت انسان است و ازنظر تولیدکننده، زائد تلقي می‌گردد. پسماندها به پنج گروه عادی، بیمارستانی، ویژه، کشاورزی و صنعتی تقسيم می‌شوند.
۲۱- فرمانده میدان: شخص حقیقی و دارای صلاحیت و توانمندی­های تخصصی لازم که به تشخیص فرمانده عملیات پاسخ به بحران، منصوب و در سطوح شهرستانی، استانی و ملی مسئولیت تخصصی عملیات فرماندهی، برنامه­ریزی، ساماندهی، مدیریت و رهبری صحنه یا منطقه وقوع حادثه یا سانحه را در کلیه ابعاد پاسخ به شرایط اضطراری متناسب با نوع بحران برعهده دارد.
۲۲- پرتوگیری: عمل یا شرایطِ قرار گرفتن در معرض تابش پرتو طبق تعریف مرکز نظام ایمنی هسته­ای کشور که می­تواند شامل پرتوگیری خارجی (از منابع خارج از بدن) یا پرتوگیری داخلی (از منابع داخل بدن) باشد.
۲۳- مواد و تجهیزات پرتوزا: مواد و تجهیزاتی که به دلیل وجود پدیده پرتوزایی در آنها،
طبق قوانین ملی یا به واسطه مقررات و ضوابط مرکز نظام ایمنی هسته­ای کشور تحت نظارتواحد قانونی مربوط قرار می­گیرد.
۲۴- واحد قانونی: هریک از دستگاه­های اجرایی که در چهارچوب وظایف و اختیارات تعریف‌شده، قانوناً  عهده­دار مسئولیت نظارت ­بر الزامات مرتبط با مواد خطرناک نه‌گانه مندرج در بند (۶) ماده (۱) این آیین‌نامه در مراحل مختلف نگهداری، حمل، مصرف و ایمنی مواد خطرناک می­باشند.
۲۵- پاسخ اولیه: استفاده از ظرفیت­ها و منابع در اختیار واحد/ اداره/ سازمان آتش­نشانی در حوزه استحفاظی محل رخداد حادثه، به منظور انجام اقدامات ایمنی لازم برای حذف، بازرسی، کاهش و یا ایجاد حریم مناسب جهت حفاظت از افراد در معرض خطر تا زمان رسیدن دستگاه مسئول براساس مفاد این آیین­نامه.
۲۶- بازبيني ایمنی پیش از راه‌اندازی: فرايندي بر مبناي ارزيابي مستندات و صحه­گذاري ميداني كه به‌منظور حصول اطمينان از يکپارچگي ماشینی تأسیسات، وجود/ استقرار مؤلفه‌های ايمني موردنياز و عملياتي بودن و آماده‌ به ‌کار بودن آنها قبل از ورود ماده خطرناک به تأسیسات مربوط
انجام مي­شود. 
ماده ۲- کلیه مراحل فرایند مدیریت مواد خطرناک موضوع بند (۶) ماده (۱) این آیین­نامه در قلمروی جمهوری اسلامی ایران مشمول این آیین‌نامه می‌باشد.
ماده ۳- تا زمان تدوین فهرست ملی مواد خطرناک موضوع ماده (۵۱) این آیین­نامه، فهرست مواد خطرناک مندرج در آخرين ويرايش کتاب راهنمای پاسخ اضطراری (-Emergency Response Guide – (DOT)) مرجع فهرست مواد خطرناك مشمول این آیین‌نامه می‌باشد.
ماده ۴- رعایت آرایه (ماتریس) سازگاری یا تجانس شیمیایی در کلیه مراحل تولید، حمل ‌و نقل، نگهداری و انبارداری در زنجیره تأمین مواد خطرناک توسط متصدی کالا و حمل و نقل الزامی است.
ماده ۵- دستگاه‌های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون و وزارت راه و شهرسازی مکلفند تمامی محیط­های در ارتباط با مواد خطرناک تحت نظر خود را متناسب با نوع و میزان ماده خطرناک براساس استانداردهای مرتبط تجهیز نمایند. همچنین مسئولیت نظارت و بررسی دوره­ای بر تأمین ایمنی و حفاظت مواد خطرناک، استانداردها و اسناد مورد نیاز ایمنی اماکن، تأسیسات، کارخانه‌ها، مراکز و نظایر آن که مرتبط با مواد خطرناک است، بر عهده واحد قانونی مربوط می­باشد.
تبصره- با توجه به استقرار بخش خصوصی در ­شهرک­ها و واحدهای صنعتی، تأمین تجهیزات ایمنی و رفع آلودگی به عهده بخش خصوصی مربوط و نظارت و بررسی دوره­ای تأمین ایمنی و حفاظت مواد خطرناک برعهده واحد قانونی مرتبط خواهد بود.
ماده ۶- درج اطلاعات کلیدی ایمنی، مخاطرات و اقدام اضطراری در مراحل بسته­بندی و برچسب­گذاری مواد خطرناک روی حامل / ناوگان/ محصول مطابق ضوابط ملی الزامی می­باشد.
در صورت فقدان ضوابط ملی، لازم است از استانداردها و ضوابط بین­المللی استفاده شود. این اطلاعات می­تواند شامل برگه اطلاعات ایمنی ماده خطرناک، لوزی خطر، علایم استاندارد خطر، شماره شناسایی ماده، شماره کملر و مانند آن باشد.
ماده ۷- دستگاه‌های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون و وزارت راه و شهرسازی موظفند علاوه بر رعایت مفاد این آیین‌نامه نسبت به تأمین ایمنی و نگهداري، تدوین و ابلاغ شیوه­نامه­ها، رويه­هاي اجرايي و دستورالعمل­هاي متناسب با نگهداري، حمل و مصرف مواد خطرناك در حوزه وظايف و قوانین دستگاه متبوع در تأسیسات مواد خطرناك یا اماکن پرخطر تحت مديريت خود اقدام نمايند.
تبصره- برای نظارت بر فرایندهای واپایش (کنترل) در کلیه فعالیت­های مرتبط با مواد خطرناک در سازمان‌ها، شرکت‌ها، کارگاه‌ها و انبارها، ساماندهی واحد/ بخش ایمنی، بهداشت و محیط­زیستضروری می­باشد.
ماده ۸- مسئوليت تأمین ايمني در تأسیسات مواد خطرناك بر عهده مسئول تأسیسات و در اصناف، اماكن و مشاغل مشمول قانون نظام صنفي كشور بر عهده متصدی کالا و در فرايند حمل ‌و نقل مواد خطرناك بر عهده متصدي حمل‌ونقل مطابق با ضوابط و دستورالعمل‌های مصوب و استانداردهای مربوط است.
تبصره ۱- تولید­کنندگان و واردکنندگان مواد خطرناک موظف به تهیه برگه اطلاعات ایمنی ماده خطرناک بر اساس استانداردهای مربوط هستند و لازم است این برگه در فرایند حمل، انبارش، مصرف و فروش مواد خطرناک درج ‌شده باشد.
تبصره ۲- علامت­گذاری پسماندهای هسته­ای و پرتوی بر اساس مقررات و ضوابط مرکز نظام ایمنی هسته­ای کشور (سازمان انرژی اتمی ایران) صورت می­پذیرد. همچنین علامت­گذاری پسماندهای غیرهسته­ای با نظارت سازمان حفاظت محیط­زیست انجام می­گردد.
تبصره ۳- مسئولیت تأمین ایمنی در تولید و بسته­بندی مواد خطرناک بر عهده متصدی کالا و دستگاه مسئول مربوط می­باشد.
ماده ۹- بر اساس قانون حفاظت در برابر اشعه - مصوب ۱۳۶۸- سازمان انرژی اتمی ایران واحد قانونی ناظر بر استفاده ایمن از انرژی هسته­ای و منابع پرتوی کشور می­باشد و در این راستا رعایت مقررات و ضوابط مصوب آن سازمان در انجام هرگونه فعالیت پرتوی در سطح کشور توسط بهره­برداران و دارندگان پروانه/ مجوز الزامی است.
ماده ۱۰- کلیه دستگاه‌های اجرایی مرتبط با مواد خطرناک موظفند ظرف یک­سال از تاریخ تصویب این آیین‌نامه، نسبت به تدوین برنامه آموزشی و برگزاری دوره‎های آموزشی ایمنی متناسب با مواد خطرناک برای تمامی کارکنان شاغل (اعم از رسمي، قراردادی، پيمانی و یا سایر عناوین همکاری) در تأسیسات مواد خطرناك، توسط مراکز ذی­صلاح و مورد تأیید دستگاه مسئول، اقدام نمایند. دوره­های آموزشي گذرانده‌شده كاركنان در سوابق آموزشی ایشان درج می­گردد.
تبصره ۱- واگذاری مشاغل مربوط به تأسیسات مواد خطرناک به افراد، منوط به گذراندن دوره آموزشی ایمنی متناسب با نوع ماده خطرناک است.
تبصره ۲- درخصوص دوره‎هایی که به تشخیص دستگاه مسئول نیاز به بازآموزی دارند، متناسب با برنامه آموزشی موضوع این ماده اقدام می­گردد.
ماده ۱۱- دستگاه­های اجرایی مسئول و همکار در حوزه مواد خطرناک، باید به نحوی در اسناد مناقصات و شرایط خصوصی قراردادها برنامه­ریزی و اقدام نمایند که کارکنان مرتبط با حوزه مواد خطرناک در شرکت­های مشاور و پیمانکار، به تشخیص دستگاه اجرایی مربوط موظف به ارایه گواهی‌نامه­های مورد قبول یا شرکت در دوره­های آموزشی و بازآموزی مورد نظر دستگاه مسئول و اخذ نمره قبولی گردند.
ماده ۱۲- کلیه دستگاه­های مرتبط با حمل و نقل مواد خطرناک موظفند با هماهنگی
وزارت راه و شهرسازی نسبت به تعیین عناوین دوره­های آموزشی و سرفصل­های مورد نیاز متصدیان و رانندگان ناوگان حمل و نقل مواد خطرناک در حوزه تخصصی مربوط اقدام نمایند.
ماده ۱۳- به منظور كاهش سطح خطر در كليه تأسیسات مواد خطرناك، دستگاه­های اجرایی مربوط موظف به انجام مطالعات تحليل مخاطرات فرايندي می­باشند. تحليل خطرات فرايندي حداقل بايد با استفاده از روش‌های كيفي و كمي بر اساس استانداردها و رویه­های عمل ملی و بین­المللی، متناسب با نوع تأسیسات انجام‌ گردد. اين مطالعات باید در بازه زماني حداکثر هفت­ساله يا پس از تغييرات عمده در تأسیسات، بازبيني و به‌روزرسانی شود.
ماده ۱۴- دستگاه‌های بند (س) ماده (۱۴) قانون و وزارت راه و شهرسازی در حیطه تخصصی و در چهارچوب قوانین و مقررات مربوط، موظف به احصای عناوین استانداردهای تخصصی موردنیاز در حوزه مواد خطرناک می­باشند. کلیه دستگاه­های مذکور موظفند ظرف شش ماه پس از احصای عناوین استانداردهای ملی موردنیاز، پیش­نویس استانداردهای تخصصی خود را برای طرح و تصویب به سازمان ملی استاندارد ایران ارایه نمایند.
ماده ۱۵- سازمان موظف است با همکاری دستگاه­های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون، وزارت راه و شهرسازی، وزارت اطلاعات و شورای امنیت کشور ظرف یک­سال از تاریخ تصویب این آیین‌نامه، سامانه ملی مواد خطرناک کشور را طراحی و راه‌اندازی نماید. تدوین شیوه­نامه اجرایی بارگذاری اطلاعات در این سامانه بر عهده کارگروه مواد خطرناک موضوع ماده (۵۱) این آیین­نامه است که پس از تأیید وزارت اطلاعات و شورای امنیت کشور لازم­الاجرا می­باشد. این سامانه دارای طبقه‌بندی امنیتی است و موارد امنیتی در ایجاد، نگهداری و بارگذاری داده­ها، اطلاعات و دسترسی به آن باید توسط سازمان لحاظ شود.
 تبصره ۱- دستگاه­های اجرایی و بخش خصوصی موظف به همکاری در تکمیل و به‌روزرسانی داده­ها و  اطلاعات سامانه ملی مواد خطرناک با رعایت مسایل امنیتی می­باشند. سازمان‌های امدادی، وزارت اطلاعات، وزارت کشور (سازمان شهرداری­ها و دهیاری­های کشور) و نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران ، سازمان پدافند غیرعامل کشور، استانداری‌ها، وزارت راه و شهرسازی، ستاد کل نیروهای مسلح و کلیه دستگاه­های مسئول و همکار مرتبط در فرایند مدیریت مواد خطرناک در صورت نیاز تخصصی و برحسب مأموریت محول‌شده و متناسب با سطوح امنیتی ­باید امکان دسترسی به این سامانه را داشته باشند. سطح و شیوه دسترسی دستگاه­های یادشده تابع شیوه‌نامه موضوع این ماده است.
تبصره ۲- مسئولیت به­روزرسانی بخش مواد شیمیایی در این سامانه بر عهده وزارتخانه­های صنعت، معدن و تجارت، نفت و نیرو در حیطه وظایف خود، در بخش مواد پرتوزا، بر عهده سازمان انرژی اتمی ایران، در بخش مواد زیستی و عفونی حوزه انسان، بر عهده وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، در بخش مواد زیستی و عفونی، سموم سنواتی و کودهای شیمیایی حوزه کشاورزی و دام، بر عهده وزارت جهاد کشاورزی، در بخش مواد منفجره، بر عهده وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، در بخش حمل ­و نقل و عبور (ترانزیت) مواد خطرناک، بر عهده وزارت راه و شهرسازی، در بخش پسماند خطرناک، بر عهده سازمان حفاظت محیط‌زیست، در بخش حوادث و بانک اطلاعات اماکن پرخطر در این سامانه و در محدوده شهرها و اماكن مسكوني خارج از حيطه وظايف دستگاه‌های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون بر عهده سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور و سازمان­های امدادی و مسئولیت به‌روزرسانی بخش بانک اطلاعات انبارهای انباشت و واردات مواد خطرناک در این سامانه بر عهده گمرک جمهوری اسلامی ایران و سازمان جمع­آوری و فروش اموال تملیکی می‌باشد. 
ماده ۱۶- واردات هرگونه مواد خطرناک به کشور باید با اخذ مجوزهای لازم از واحدهای قانونی مربوط صورت پذیرد و واحد قانونی صادرکننده مجوز نسبت به بارگذاری مجوز ورود، با در نظر داشتن ملاحظات امنیتی در سامانه موضوع ماده (۱۵) این آیین­نامه اقدام نماید.
ماده ۱۷- گمرک جمهوری اسلامی ایران موظف است با همکاری سازمان جمع­آوری و
فروش اموال تملیکی، کلیه مواد خطرناک مشکوک و بلاتکلیف و مواد خطرناک فاسدشده‌ای که در مبادی ورودی کشور هستند و یا به پسماند مواد خطرناک تبدیل ‌شده‌اند را با نظارت سازمان حفاظت محیط‌زیست و استعلام از دستگاه اجرایی صادرکننده مجوز واردات، ضمن رعایت آرایه (ماتریس) سازگاری یا تجانس شیمیایی در انباری ویژه که از قبل مکان‌یابی شده است، از سایر مواد جداسازی و انبارش نماید. دستگاه اجرایی صادرکننده مجوز واردات باید در حداقل زمان ممکن و متناسب با نوع مواد خطرناک ظرف یک­ماه پس ‌از آن نسبت به تعیین تکلیف این مواد اقدام کند.
تبصره- در خصوص مواد خطرناک بلاتکلیف و بلاتصدی که در انبارهای گمرک کشور باقی ‌مانده‌اند، متناسب با سطح خطر مواد انبارشده و یا درصورتی‌که حداکثر سه ماه به تشخیص گمرک جمهوری اسلامی ایران و برگه اطلاعات ایمنی ماده خطرناک از مدت ماندگاری آنها در انبارها گذشته باشد، وزارت امور اقتصادی و دارایی با همکاری وزارت کشور موظف است ضمن طراحی سازوکار لازم جهت امحا، خروج یا هر عملیات دیگر به ‌منظور رفع خطر را از طریق سازمان جمع­آوری و فروش اموال تملیکی کشور و گمرک جمهوری اسلامی ایران با نظارت سازمان حفاظت محیط‌زیست با هماهنگی دستگاه مسئول، اقدام نماید.
ماده ۱۸- مسئولیت تأمین ایمنی مواد خطرناک در مدت حمل با متصدی حمل دارای مجوز حمل کالاهای خطرناک و پس از تحویل، با مرجع تحویل‌گیرنده می­باشد.
تبصره ۱- کلیه اطلاعات ایمنی و شرایط حفظ و نگهداری کالاهای خطرناک مرتبط با
حمل و نقل، نگهداری، توزیع و مصرف آن، ­باید در قالب برگه مشخصات ایمنی کالا (MSDS) از ناحیه تولیدکننده یا صاحب کالا، قبل از آغاز حمل از ناحیه فرستنده کالا و قبل و یا همزمان با تحویل کالا به گیرنده کالا در مقصد ارایه شود.
تبصره۲- در مدت‌زمان نگهداشت مواد خطرناک در گمرک، مسئولیت تأمین ایمنی به عهده اداره امور گمرکی ذی‌ربط می­باشد.
تبصره۳- مسئولیت تأمین ایمنی در هنگام حمل و نقل مواد پرتوزای وارداتی، مطابق مقررات و ضوابط مرکز نظام ایمنی هسته­ای کشور، بر عهده متصدی حمل و نقل و متصدی کالا می­باشد.
ماده ۱۹- نظارت بر رعایت مقررات و ضوابط جاری کشور در موضوع حمل و نقل مواد خطرناک (داخلی و عبوری (ترانزیت)) مطابق با رویه­های موجود برعهده نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران و وزارت راه و شهرسازی است. وزارت دفاع و پیشتیبانی نیروهای مسلح مسئولیت نظارت بر رعایت مقررات و ضوابط مربوط در حوزه­های ذی­ربط را دارا می­باشد. سازمان­ها و دستگاه­های مرتبط ملزم به همکاری در نظارت و تأمین و به­روز نگه­داشتن تجهیزات نظارتی متناسب بر اساس ماده خطرناک مرتبط در مرزبانی­ها و اداره امور گمرکی مستقر در مرزها می‌باشند.
تبصره ۱- وزارت راه و شهرسازی و واحدهای قانونی مرتبط با مواد خطرناک ملزم به نظارت بر حمل و نقل مواد خطرناک از مبدأ مرزهای رسمی کشور می­باشند. سازمان امور گمرکی نیز موظف است در مرزهایی که مواد خطرناک وارد یا صادر می­شود، محل نگهداری مناسب را مطابق با استانداردهای ملی و بین­المللی به تشخیص واحد قانونی مربوط تأمین نماید.
تبصره ۲ – در صورت فقدان یا کمبود تجهیزات پایش و بازرسی مواد خطرناک در مرزبانی یا گمرک جمهوری اسلامی ایران، سازمان امور گمرکی موظف است با همکاری دستگاه اجرایی مسئول، بر اساس طبقه­بندی نه گانه مواد خطرناک نسبت به تهیه و نصب تجهیزات مربوط اقدام نماید.
هر یک از دستگاه­های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون و افراد حقیقی و حقوقی ذی­نفع، با مسئولیت گمرک جمهوری اسلامی ایران و به تشخیص دستگاه مسئول، موظفند تجهیزات مربوط را برای پایش مواد در اختیار مرزبانی یا اداره امور گمرکی دستگاه مربوط قرار دهند.
تبصره ۳ – اگر محموله­ای به تشخیص واحد قانونی، مرزبانی و یا اداره امور گمرکی مربوط  مشکوک به دارابودن منبع/ مواد/ آلودگی هسته‌ای و یا پرتوزا باشد، مرزبانی و یا اداره امور گمرکی مربوط موظفند ضمن رعایت مقررات و ضوابط مرکز نظام ایمنی هسته‌ای کشور و برقراری ایمنی و امنیت موقت محموله مشکوک، درخصوص انتقال به محل نگهداری ایمن با سازمان انرژی اتمی ایران هماهنگی لازم را به عمل آورند. سازمان انرژی اتمی ایران موظف است پس از دریافت اسناد و مدارک محموله، در صورت تشخیص، تجهیزات و گروه تخصصی مربوط به ایمن‌سازی و مهار منابع پرتوزا را در کوتاه­ترین زمان ممکن به مرزبانی و یا اداره امور گمرکی مربوط اعزام نماید. در این خصوص می‌توان به تشخیص و راهنمایی سازمان انرژی اتمی ایران، از ظرفیت گروه‌های آمادگی و مقابله محلی/ استانی مدیریت بحران استفاده نمود.
  ماده ۲۰- حمل و نقل هرگونه ماده خطرناک در کشور درصورتی مجاز است که پروانه/ مجوزهای لازم از واحدهای قانونی مربوط اخذ شود و محموله مورد نظر دارای اسناد و برگه (فرم)‌های
کالای خطرناک، برگه اطلاعات ایمنی، شرایط نگهداری و حمل و نقل استاندارد باشد.
ماده ۲۱- متصدی حمل ‌و نقل موظف است قبل از صدور بارنامه، مجوزهای لازم را از مبادی ذی‌ربط مواد خطرناک دریافت نماید. متصديان حمل ‌و نقل جهت اخذ مجوز براي حمل ‌و نقل و عبور مواد خطرناک پرتوزا از سازمان انرژی اتمی ایران، مواد منفجره از وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، مواد مخدر با مصارف دارویی از وزارت بهداشت، ‌درمان و آموزش پزشكي، مواد بیولوژیک (زیستی) حوزه انسان از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با تأییدیه وزارت اطلاعات، مواد بیولوژیک (زیستی) و سموم شیمیایی حوزه کشاورزی و دام و طیور و نباتات و سموم سنواتی از وزارت جهاد کشاورزی، مواد سوختی و نفتی از وزارت راه و شهرسازی، پسماندهاي حاصل از مواد خطرناك از سازمان حفاظت محیط‌زیست و مواد شیمیایی خطرناک از وزارت صنعت، معدن و تجارت با تأییدیه وزارت اطلاعات اقدام نمایند. تمامی مجوزهای حمل داخلی و یا عبوری (ترانزیت) مواد خطرناک صادرشده توسط واحدهای قانونی مربوط به مواد خطرناک نه­گانه مشمول این آیین­نامه ­باید بر روی سامانه ملی مواد خطرناک پیش­بینی شده در ماده (۱۵) این آیین­نامه توسط واحد صادرکننده مجوز بارگذاری گردد.
ماده ۲۲-  حمل و ورود هر گونه مواد خطرناک در قسمت حمل مسافر وسایل نقلیه عمومی ممنوع می­باشد. حمل مواد خطرناک در قسمت حمل بار وسایل نقلیه عمومی حسب مورد تابع مقررات و ضوابط ملی و بین­المللی و با اخذ مجوزهای لازم از واحدهای قانونی مربوط است.
ماده ۲۳- وزارت راه و شهرسازی شش ماه پس از اعلام مناطق حساس محیط­زیستی در مجاورت شبکه حمل و نقل جاده­ای برون‌شهری توسط سازمان حفاظت محیط­زیست، مسیرهای مجاز و ممنوع تردد مواد خطرناک را تعیین و طی برنامه زمان­بندی با اولویت مسیر­های پرتردد نسبت به ایجاد توقفگاه­های اضطراری وسایل نقلیه مواد خطرناک و انتشار نقشه موقعیت آنها اقدام نماید.
ماده ۲۴- مواد خطرناک صرفاً با مجوز دستگاه ذی­ربط در انبارها و باراندازها نگهداری می­شود و حریم ایمنی آن با سازه­های مجاور با رعایت استانداردهای ملی و بین‌المللی صورت می­گیرد. همچنین در مکان­یابی انبارهای مواد خطرناک ­باید از چهار جهت دسترسی مناسب برای خودروهای سنگین آتش­نشانی و امدادی برای استقرار بهینه در زمان رخداد حوادث و سوانح وجود داشته باشد و امکان سرایت آتش‌سوزی به املاک مجاور به حداقل میزان ممکن کاهش یابد.
تبصره - دستگاه‌های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون موظفند پیش‌نویس استانداردها و مقررات لازم و مختص مراكز خرید و فروش و انبارهای مواد خطرناک و همچنین استانداردهای مرتبط با برچسب محیط‌زیستی مواد خطرناک را ظرف سه ماه از تاریخ ابلاغ اين آيين‌نامه تهیه و برای طرح و تصویب به واحدهای قانونی مربوط ارسال نمایند. استانداردهای ملی مربوط در بازه زمانی دوساله برابر فرایند تدوین استانداردهای ملی موردبازنگری قرار می­گیرند.
ماده ۲۵- در کلیه مراحل خرید، فروش، نگهداری و توزیع اقلام شیمیایی و زیستی خطرناک، رعایت دستورالعمل اجرایی شماره ۲۳۵۹۲۸/۶۰ مورخ ۲/۱۰/۱۳۹۹ موضوع ثبت شناسنامه، اخذ و نصب شناسه کالای شیمیایی و زیستی خطرناک ابلاغی وزارت صنعت، معدن و تجارت توسط کارخانجات، کارگاه­ها، مراکز صنعتی و تولیدی بخش خصوصی، مراکز فروش داخلی، واردکنندگان و‌ صادرکنندگان، اتحادیه صنف مواد شیمیایی و دستگاه­های اجرایی ذی­ربط الزامی است.
 ماده ۲۶- کلیه دستگاه­های اجرایی مرتبط با مواد خطرناک و متصدیان کالا موظفند کالا، تجهیزات، انبار، محل تولید و نگهداری و همچنین فرایند توزیع و حمل ‌و نقل مواد خطرناک و هرگونه خسارات احتمالی متناسب با سطح کمینه خطر به شخص ثالث و محیط‌زیست و کارکنان مربوط به خود  را بیمه نمایند. صدور یا تمدید هرگونه مجوز فعالیت و پروانه تخصصی و فنی مواد خطرناک منوط به رعایت کلیه الزامات یادشده می‌باشد.
تبصره - پوشش بیمه­ای تأسیسات هسته­ای و فعالیت­های پرتوی مطابق با قوانین و مقررات مربوط می­باشد.
ماده ۲۷- به‌منظور جبران بخشی از خسارت­های واردشده به محیط‌زیست ناشی از حوادث و سوانح مواد خطرناک و تصادفات رانندگی مرتبط با حمل‌ و نقل، انتقال و انتشار ناخواسته مواد مذکور، اخذ پوشش بیمه­ای توسط حاملان و متصدیان مواد خطرناك الزامی است. شرایط بیمه­نامه ظرف شش ماه از تاریخ ابلاغ این آیین‌نامه، توسط بیمه مرکزی جمهوری اسلامی ایران با همکاری سازمان حفاظت محیط­زیست و اخذ نظر از دستگاه­های ذی­نفع تهیه و پس از  تصویب در شورای­عالی بیمه لازم­الاجرا می­گردد.
تبصره- در حوادث منجر به انتشار آلودگی در محیط‌زیست، عامل ايجاد آلودگي باید کلیه هزینه­های امحای مواد آلوده و پاک‌سازی منبع آلاینده محیط‌زیست را پرداخت نماید.
ماده ۲۸- رعایت مفاد کلیه موافقت­نامه‌های بین­المللی درخصوص مواد خطرناک که به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده، توسط دستگاه­های مسئول الزامی است.
ماده ۲۹- مصرف‌کنندگان و صاحبان مواد خطرناک ازجمله آلاینده‌های آلی پایدار، آزبست، فلزات سنگین شامل سرب، کادمیوم، کروم، آرسنیک، جیوه و ترکیبات آن در هر شکلی از ماده اولیه، محصول و یا پسماند و فاضلاب، موظف به جلوگیری از انتشار خارج از محدوده مجاز این آلاینده­ها در منابع محیط‌زیستی هستند.
تبصره - تعیین حدود مجاز انتشار آلودگی در منابع محیط­زیستی توسط سازمان حفاظت محیط­­زیست با همکاری دستگاه­های مربوط ظرف شش ماه از تاریخ ابلاغ این آیین­نامه تدوین و برای اجرا به واحد قانونی مربوط ابلاغ می­گردد.
ماده ۳۰- وزارت کشور موظف به تعیین محل‌های دفن پسماندهای خطرناک بر اساس ضوابط ‌ابلاغی سازمان حفاظت محیط­زیست پس از تأیید نهایی واحد قانونی مربوط می­باشد. سازمان حفاظت محیط زیست موظف به نظارت برحسن اجرای ضوابط مربوط است.
ماده ۳۱- تمامي پسماندهای خطرناک قبل از دفع نهایی، ‌بايد منطبق بر ضوابط و دستورالعمل­های سازمان حفاظت محیط‌زیست و معیارهای هر گروه از مواد خطرناک نه‌گانه، توسط متصدیان کالا بی‌خطر یا کم‌خطر گردد.
تبصره ۱- سازوکار لازم جهت دفع پسماندهای مواد پرتوزا توسط سازمان انرژی اتمی ایران با همکاری سازمان حفاظت محیط­زیست طبق ضوابط و استانداردهای مربوط در نظر گرفته می‌شود. 
تبصره ۲- جمع­آوری و امحای پسماندهای آفت‌کش‌ها، سموم سنواتی، کودها و داروهای مورد استفاده در بخش کشاورزی ­باید منطبق بر ضوابط و دستورالعمل­ها و تحت نظارت سازمان حفاظت محیط‌زیست توسط وزارت جهاد کشاورزی صورت پذیرد.
ماده ۳۲- در مصرف مواد خطرناک در محیط­های کار، رعایت حد مجاز مواجهه شغلی کارکنان با عوامل زیان‌آور شیمیایی ضروری است.
  ماده ۳۳- مسئوليت هرگونه سهل‌انگاری در تأمین و نگهداري و آماده‌ به‌کار نگه‌داشتن تجهيزات ایمنی، اعلان و اطفای حريق متناسب با نوع ماده خطرناک بر عهده مسئول تأسیسات/ متصدي كالا/ متصدي حمل‌ و نقل می‌باشد.
ماده ۳۴- در صورت فقدان تجهیزات لازم در داخل کشور برای تشخیص و رفع آلودگی توسط گروه­‌های تخصصی مواد خطرناک در حوادث و سوانح، بر اساس تقسیم‌بندی نه‌گانه بند (۶) ماده (۱) این آیین‌نامه، ضروری است واحد قانونی مربوط تجهیزات لازم را با هماهنگی وزارت امور خارجه، گمرک جمهوری اسلامی ایران، وزارت صنعت، معدن و تجارت و سازمان‌های مسئول هر یک از مواد خطرناک (مرتبط با مواد شیمیایی، زیستی (بیولوژیک) و پرتوزا) در کمترین زمان ممکن از مبادی ذی‌ربط وارد کشور کند و با رعایت مراحل ثبت اموال در قالب سازمان مرتبط، با قید فوریت به مکان موردنظر برای استفاده منتقل نماید.
ماده ۳۵- کلیه دستگاه‌های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون و متصدیان بناها و انبارهایی که در آنها مواد خطرناک نگهداری می‌شود، موظفند نسبت به تهیه طرح پاسخ به حوادث و سوانح محتمل ناشی از مواد خطرناک و تأمین امکانات لازم با روش­های منطبق بر ارزیابی‌هاي مخاطره (ریسک)، مربوط به بناها و انبارها اقدام نمایند. همچنین دستگاه­های یادشده ­باید نسبت به تهیه برنامه عملیات پاسخ به حوادث و سوانح ناشی از مواد خطرناک ظرف سه ماه از تاریخ ابلاغ این آیین‌نامه اقدام و آن را به تأیید سازمان برسانند.
تبصره ۱- در بحران‌های ناشي از مواد خطرناک در سطوح ملی و استانی در صورت تشخیص فرمانده عملیات طبق ماده (۱۱) قانون، دستگاه تخصصی ذی­ربط به ‌عنوان فرمانده میدان و سایر دستگاه‌های اجرایی مربوط بسته به نوع ماده خطرناک، به‌عنوان دستگاه همکار  اقدام می­نماید.
تبصره ۲- مسئولیت پاسخ به شرایط اضطراری ناشي از مواد منفجره بر عهده ستاد کل نیروهای مسلح می‌باشد.
تبصره ۳- مسئولیت پاسخ به شرایط اضطراری ناشي از مواد زیستی (بیولوژیک) حوزه انسان، کشاورزی و دام به ترتیب بر عهده وزارتخانه­های بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و جهادکشاورزی می‌باشد.
تبصره ۴- مسئولیت پاسخ به شرایط اضطراری داخل محدوده نیروگاه­های هسته­ای و تأسیسات هسته‌ای ناشي از وقوع حوادث و سوانح، بر عهده سازمان انرژي اتمي ایران طبق ضوابط موجود می­باشد.
تبصره ۵- مسئولیت پاسخ به شرایط اضطراری ناشي از وقوع حوادث و سوانح داخل محدوده تأسیسات نفتی بر عهده وزارت نفت/ شرکت مالک و بهره‌بردار می­باشد.
تبصره ۶- درصورت بروز حوادث و سوانحی که منجر به انتشار مواد پرتوزا به خارج از مرزها و نواحی تحت مسئولیت بهره­برداران تاسیسات هسته­ای و پرتوی می­شوند، مطابق با طرح ملی آمادگی و مقابله با شرایط اضطراری پرتوی اقدام می­گردد. 
ماده ۳۶- مسئولیت پاسخ اولیه به حوادث و سوانح ناشي از کلیه مواد خطرناک در محدوده و حریم محل رخداد، تا زمان رسیدن مسئول، براساس مفاد این آیین­نامه بر عهدهواحد/ اداره/ سازمان آتش­نشانی می­باشد.
ماده ۳۷- در محدوده‌‌های روستایی که فاقد واحد آتش‌نشانی مستقر می‌باشند، درصورت وقوع حوادث و سوانح مربوط به مواد خطرناک که منجر به وقوع بحران می­گردد، مسئولیت عملیات پاسخ مطابق ماده (۱۱) قانون برعهده فرمانده عملیات با همکاری دهیار می‌باشد. همچنین سازمان شهرداری­ها و دهیاری­های کشور موظف است نسبت به ایجاد سازوکار لازم در جهت شناسایی داوطلبان بومی آتش­نشان در سطح روستاها با مسئولیت دهیاران و ارایه آموزش­های تخصصی به داوطلبان اقدام نماید.
تبصره- مسئولیت تأمین تجهیزات حوزه پاسخ به حوادث ناشی از مواد خطرناک و آموزش­های لازم در این خصوص  به دهیاران در حوزه مواد خطرناک در محدوده روستاها بر عهده وزارت کشور (سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور) از طریق دهیاری­ها می‌باشد.
ماده ۳۸- مسئولیت پاسخ به حوادث و سوانح ناشی از مواد خطرناک در بنادر، خارج از شمول ماده (۱۱) قانون حفاظت از دریاها و رودخانه­های قابل کشتیرانی در مقابل آلودگی به مواد نفتی - مصوب ۱۳۸۹- و طرح ملی آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی­های نفتی و مواد خطرناک و سمی در دریا و رودخانه­های قابل کشتیرانی موضوع تصویب‌نامه شماره ۲۲۲۳۶/ت۵۸۴۸۹هـ مورخ ۱/۳/۱۴۰۰، بر­عهده دستگاه متولی ماده خطرناک در بنادر مذکور با همکاری سازمان بنادر و دریانوردی می­باشد.
ماده ۳۹- سازمان با مشارکت دستگاه­های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون و وزارت راه و شهرسازی، موظف است ظرف یک­سال از تاریخ ابلاغ این آیین‌نامه، دستورالعمل­ و ضوابط مشخص جهت تعيين تكليف مسئوليت سازمان­ها و دستگاه­هاي مسئول به ‌منظور امدادرساني به وسايل نقليه حامل مواد خطرناك در زمان وقوع حوادث و شرايط اضطراري ازجمله حوادث جاده­اي حامل­ها و ناوگان مواد شیمیایی خطرناک مانند واژگوني نفت‌کش‌ها، تأمين تجهيزات به ‌منظور اطفای حريق در زمان آتش­سوزي و انفجار، كمك­هاي اوليه و امداد و نجات به مصدومين، جمع‌آوری و پاک‌سازی پسماندها و انتشار مهار نشده مواد خطرناک در محورهای مواصلاتي و جاده­هاي كشور را تدوین و ابلاغ نماید.
ماده ۴۰- دستگاه­های مسئول در عملیات پاسخ به وقوع حوادث و سوانح مواد خطرناک، در صورت تشخیص و نیاز به اطلاعات مربوط به هواشناسی متأثر از انتشار مواد خطرناک، موظف به استعلام از سازمان هواشناسی کشور می­باشند و سازمان هواشناسی کشور موظف به همکاری و ارایه پاسخ مربوط در کوتاه­ترین زمان ممکن می­باشد.
ماده ۴۱- در صورت بروز حوادث منجر به انتشار مواد خطرناک، مطابق با سطح­بندی حوادث و سوانحی که منجر به بحران می­گردد، مسئولیت جمع­آوری مواد و پسماندهای آلوده و خطرناک و نیز پاک­سازی محیط­زیست متناسب با سطح و نوع بحران، توسط فرمانده عملیات پاسخ و مطابق با طرح­ها و برنامه­های مصوب و ماده (۱۱) قانون و برنامه تعیین و انجام فرآیندهای نظارت سازمان حفاظت محیط­زیست صورت می­پذیرد. همچنین اداره کل مدیریت بحران استانداری‌ها، مسئولیت نظارت و هماهنگی با سازمان‌های مسئول صادرکننده مجوز بهره­برداری به‌ منظور جلوگیری از ادامه انتشار مواد در محیط و پاک‌سازی محل را خواهد داشت. 
ماده ۴۲- به­منظور ساماندهی اماکن و اشخاص فاقد پروانه تخصصی و فنی مواد خطرناک، وزارت صنعت، معدن و تجارت موظف است نسبت به بررسی و در صورت تأیید مدارک نسبت به صدور مجوز فعالیت صادرات، واردات، میزان خرید مجاز، مصرف و یا توزیع این مواد با رعایت اسناد بالادستی امنیتی کشور از جمله مصوبات شورای امنیت کشور برای کلیه صنایع مصرف­کننده یا توزیع­کننده مجاز مواد خطرناک اقدام نماید و در صورت عدم تأیید مدارک و ادامه فعالیت اماکن و اشخاص فاقد پروانه تخصصی و فنی مواد خطرناک نسبت به جمع‌آوری آنها با همکاری وزرات کشور اقدام نماید.
تبصره ۱- متصدي كالا موظف است هرساله نسبت به درخواست بازديد فني و تمدید پروانه بهره­برداری ایمن اقدام نمايد. درصورتی‌که نوع مواد خطرناك توليدي و يا نگهداری­‌‎شده توسط متصدي كالا تغيير نمايد و یا در وضعیت دارنده پروانه بهره­برداری تغییری ایجاد گردد، متصدي كالا موظف است نسبت به درخواست بازدید فنی و اخذ گواهی‌نامه ایمنی جديد از وزارت صنعت، معدن و تجارت اقدام نمايد. دستگاه­های صادرکننده مجوز موظف به نظارت دوره­ای پروانه بهره­برداری متصدیان کالا می­باشند.
تبصره ۲- صدور مجوز در خصوص مؤسسات پژوهشی، درمانی و مراکز پزشكي، دامپزشکی و گیاه­پزشکی دارای مواد خطرناک، پس از اخذ مجوز از دستگاه مسئول، پروانه كار متقاضی به­ ترتیب از سوي وزارتخانه­های بهداشت، درمان و آموزش پزشكي و جهاد کشاورزی صادر خواهد شد.
ماده ۴۳-  متصدیان کالا، حمل و نقل و توزیع مواد خطرناک موظفند موارد زير را در کوتاه­ترین زمان ممکن متناسب با نوع ماده خطرناک به واحد قانونی مربوط به شرح زیر اعلام کنند:
۱- توقف یا تعليق بهره‌برداري از مواد خطرناك و اعلام به دستگاه مسئول صادرکننده پروانه.
۲- مفقودشدن و يا سرقت مواد خطرناك و اعلام به نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران و دستگاه مسئول تخصصی.
۳- هرگونه شرایط منجر به حوادث و سوانح، اخلال، عيب و يا تغييرات در رابطه با مواد خطرناك كه احتمال افزايش مخاطرات بالقوه برای جان افراد را دربرداشته باشد و اعلام برای پاسخ اولیه به واحد/ اداره / سازمان آتش­نشانی.
۴- سوانح ناشي از بهره‌برداري از مواد خطرناك و اعلام برای پاسخ اولیه به واحد/ اداره /سازمان آتش­نشانی.
ماده ۴۴- در صدور مجوز ساخت هرگونه بنا با کاربری مسکونی، تجاری، تفریحی و اراضی با کاربری عمومی از قبیل فضای سبز در اطراف تأسیسات و تجهیزات مرتبط با مواد خطرناک، لازم است کلیه مفاد آیین نامه اجرایی قانون تعیین حریم حفاظتی- امنیتی اماکن و تأسیسات کشور موضوع تصویب‌نامه شماره ۲۲۸۷۱-۹۷/م/ت۵۲۲۴۴هـ مورخ ۱۷/۷/۱۳۹۷رعایت گردد.
ماده ۴۵- بهره‌برداری از تأسیسات مواد خطرناك منوط به انجام بازبینی ایمنی پیش از راه‌اندازی تأسیسات مذکور توسط بهره­برداران مواد خطرناک یا مشاور ذی­صلاح می­باشد.
ماده ۴۶- شهرداری­ها موظفند ضمن بررسی مجوزهای لازم جهت صدور پروانه ساختمانی مربوط به اماکن مواد خطرناک، نسبت به بازبینی دوره‌ای مجوزهای صادرشده از دستگاه مربوط اقدام نمایند.
ماده ۴۷- در صورت عدم رعايت ضوابط و دستورالعمل‌های مندرج در اين آیین‌نامه، برابر با ضوابط و مقررات سازمان­ها و دستگاه­ها در تولید، مصرف، نگهداری و حمل مواد خطرناک، با متخلفان برخورد خواهد شد.
ماده ۴۸- در صورت تخلف شرکت­های خصوصی از مقررات و ضوابط این آیین­نامه، با اعلام واحد قانونی مرتبط، دستگاه مسئول موظف است طبق مقررات و ضوابط مربوط، نسبت به صدور اخطار مهلت­دار و یا لغو/ تعلیق پروانه/ مجوز شرکت خاطی اقدام لازم را به عمل آورد. رفع تعلیق صرفاً منوط به انجام اقدامات اصلاحی با تأیید واحد قانونی مربوط می­باشد.
ماده ۴۹- وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی موظف است در چهارچوب ماده (۹۶) قانون کار – مصوب ۱۳۶۵-، کارگاه های مشمول قانون کار را از حیث رعایت ضوابط نگهداری، حمل و مصرف مواد خطرناک در محیط­های کار مورد بازرسی مستمر قرار دهد و در صورت مشاهده هرگونه تخلف، در چهارچوب آيين­نامه كميته حفاظت فني و بهداشت كار و سایر قوانین و مقررات مربوط اقدام مقتضی را اعمال نموده و حسب مورد براساس گروه ماده خطرناک موضوع را به واحد قانونی ذی­ربط گزارش دهد.
ماده ۵۰ - سازمان موظف است با همکاری دستگاه­های ذی­ربط، نسبت به تبیین حدود و وظایف هر یک از سازمان ها و نهادهای مسئول برای جلوگیری از وقوع حوادث و سوانح - در چهارچوب وظایف قانونی آنها- و تدوین سازوکار اجرایی مناسب در زمان سرقت، مفقودشدن و هرگونه سوء­استفاده احتمالی از مواد خطرناک اقدام نماید.
ماده ۵۱- کارگروه مواد خطرناک با حضور نمایندگان دستگاه‌های موضوع بند (س) ماده (۱۴) قانون و وزارتخانه­های راه و شهرسازی و کشور و سازمان­های حفاظت محیط­زیست، ملی استاندارد ایران و مدیریت بحران کشور تشکیل می­گردد. کارگروه مذکور تهیه و ابلاغ دستورالعمل­های موردنیاز مربوط به این آیین­نامه، تدوین و به­روزرسانی فهرست مواد خطرناک و هماهنگی و نظارت بر دستورالعمل‌هایی که توسط دستگاه­های مسئول تهیه می­شود را بر عهده دارد. دبیرخانه کارگروه مواد خطرناک در سازمان مستقر و رییس این کارگروه رییس سازمان است.
ماده ۵۲- وزارت راه و شهرسازی موظف است ظرف شش ماه از تاریخ ابلاغ این آیین‌نامه با همکاری کارگروه مواد خطرناک و سازمان، نسبت به تهیه و به­روزرسانی دستورالعمل­های اجرایی حمل‌ و نقل جاده‌ای، دریایی، هوایی و ریلی مواد خطرناک اقدام نماید.
ماده ۵۳- دستگاه­های اجرایی متولی این آیین­نامه موظفند پیشنهادهای مربوط به اعتبارات مورد نیاز اجرای آیین‌نامه را پس از تأیید سازمان، به سازمان برنامه و بودجه کشور برای پیش­بینی در لوایح بودجه سنواتی ارایه نمایند.
ماده۵۴- مسئولیت تامین ایمنی و پاسخ به فرایند خرید، تولید، نگهداری و حمل و مصرف مواد خطرناک مرتبط با موارد نظامی در نیروهای مسلح به عهده نیروهای مسلح و تابع مقررات مربوط است و مشمول این آیین‌نامه نمی­باشد.
ماده ۵۵- نظارت بر حسن اجرای این آیین‌نامه برعهده سازمان است و تمامی دستگاه­های ذی‌ربط در حوزه کاری خود موظف به نظارت دقیق در این زمینه بوده و موظفند گزارش نظارت خود را به‌ طور سالانه مطابق قالب درخواستی به سازمان منعکس نمایند.  
محمد مخبـر
معاون اول رييس ­جمهور
خواندن 687 دفعه